"Her şey pamuk ipliğinin kalitesine bağlı bu hayatta, net."

Özledim.
Ne kadar serin ve soğuk değil mi? Buz gibi. Hemde üşürken sonbaharın kollarında..

Bugüne kadar sevdiğim ve beni terk eden herkesi affettim.

İyi halt yedim.

Kolay mı oldu peki?

Hayır.

Kendime kızdım, ağladım, aklımı kaybedene kadar yastığa kapandım. İçtim, dağıttım, evin yolunu bulamadım. Sokakta yattım.

Ve affettim.
Kimsenin umurunda olmayacak olsa da.

Aynı şehirde aşılamayacak duvarlar örüldü her biriyle. Çok şey vaad ettiler oysa, bir tek mutsuzluk garantilendi. Zamanla.

Ve bir gerçeği biliyordum sadece , sarıp sarmalanıp sandığa kaldırılan gerçek.

Kaybettim. Net.

Alıştırmalar yaptım önce, isimlerini ağzıma almayı kendime yasakladım. Vakit geçsin diye yaşamaya başladım.

Ancak sokakta yürürken rastladığım her tabela , kulaklığımdaki radyoda çalan şarkı, açtığım gazetenin on altıncı sayfası, oturduğum barda yan masadaki kıza yanındaki çocuğun unutmaya çalıştığım isimle hitap etmesi, filmin en can alıcı yerinde adının geçmesi...

Her gün bir diğerinin aynısıydı. Hatta yarımı bile olamadı; o mutlu günlerin. Kalbimin yerinden çıktığı, yutkunduğum, terlediğim, paniklediğim o günlere hiç benzemedi sonrası.

Her şey pamuk ipliğine bağlıymış meğer, bütün adımlar, yarınlar, hayaller.

Bir hata yapmaya gör, bütün doğrularını silermiş. Sınavmış meğer. Hiç çalışmadığın.

Acı kaybı.
Küskünlük.
Sıradanlaşmak.

Birlikte anlamlı gelen ne varsa anlamsızlaşması. Yalnız başına dinlediğin şarkıların hepsinde o mutlu anları hatırlamak.

Bir solukta hayatın kenarına gelmek.

Şimdi yalnızları oynamak. Hem de baş rolde. Elinde avucunda bir avuç mutsuz son.

Hikayenin
özeti.

Saat;00:12

Not: Şehir uyumaya başladı, baktım pencereden yaramazlık yok. Sende uyumuşsundur muhtemel. Gönül rahatlığıyla yüzleşe bilirim yokluğunla. En azından elde rüyalar var.

Orada saçlarının kokusu, teninin tuzu, dudaklarının tadı, sımsıkı sarılarak uyuduğum geceler, bitmesini hiç istemediğim uykular var.

Bu muhteşem yolculuğa tek gidişlik bilet;
artık uyku hapları...